Гомдол

Хүн гомдоох муухай
Хүнд гомдох бүүр ч муухай...

"Хүнд гомдоно гэдэг чинь эцсийн эцэст өөрийгөө л зовоож байна гэсэн үг. Хүнд гомдох огт хэрэггүй."

Энэ үгийг олонтаа сонсож байсан хирнээ л заримдаа гомдол төрөх юмаа.  Хүнд ямар ч хэрэггүй сэтгэл хөдлөл байдаггүй юм шигээ. Айдас, сэтгэл зовнил, эргэлзээ, гомдол аль аль нь заримдаа хэрэг болдог. Харин хэрэггүй үед нь бол хүн өөрөө удирдаж, дотроосоо хөөж гаргах ёстой байх.

Хүн дотны хүндээ л гомддог гэдэг. Хайртай дотно хүнийхээ ширүүн харц, хатуу үгэнд гомдох нь гомдоогчийн биш гомдогчийн буруу гэж үү? Би тэгж бодохгүй байна.

Мэдээж гомдоосон хүнийхээ байранд өөрийгөө тавьж үзэх, тэр хүнээ сайн ойлгохыг хичээх хэрэгтэй байх. Тэгээд ч нэмэргүй байвал яах ёстой бол? Гомдлоо бодоод шаналаад суулгүй өөр зүйлд анхаарлаа хандуулах л зөв арга бололтой. Үнэхээр нөгөө хүний буруу бол уучлал гуйхыг нь хүлээх хэрэгтэй, ор тас бүхнийг мартаад, тэр хүнийг өөгшүүлээд өнгөрч болохгүй дэг ээ. Харин тэр болтол өөр зүйлд, илүү өөдрөг, гэгээлэг, бүтээлч зүйлд анхаарлаа хандуулж байх хэрэгтэй юм шиг санагдлаа. Аливаа сөрөг сэтгэл хөдлөлийг өөртөө хадгалаад л байх тусам улам өсөөд, хүндрээд байдаг юм билээ. Тиймээс сэтгэлд хэн нэгэн хүнд ачаа ачлаа гэхэд тэрийг тээж явах эсэх нь эзэн хүний л мэдэх хэрэг юм байна даа.

Өөрийнхөө дотроос асуултын хариултаа олоход тусалдаг блогтоо баярлалаа!

Галзуу хүний өдрийн тэмдэглэл

....Хүн болж төрөх нь ховорхон олдох их хувь заяа гэдэг. Гэсэн атал хүн хүнээ алж устгахдаа өчүүхэн ч тоохгүй байх нь бий. Ялангуяа дайн дажны үед "эрдэнэт хүний амь" ялааны амьнаас ялгаагүй болчихдог. Гэхдээ тэр амийг юуны төлөө өгч байгаа нь чухал. Эх орныхоо төлөө, тусгаар тогтнолынхоо төлөө зориулахад амиа хайрламгүй мэт. Энхийн цагт амьдарч байгаа миний хувьд өөрийн болон дотно нэгнийхээ амийг эрх чөлөөнийхөө төлөө өргөж чадах уу гэвэл хэлэхэд хэцүү. Магадгүй сэлгэлзүйн бэлтгэл хийсэн цагт зоригтой чадна гэж хэлж ч мэдэх юм.("Тунгалаг Тамир" сонсоод, бас нисэх буудал руу алхах замдаа таарсан олон хорхойг хараад төрсөн бодлууд)

.....Аз жаргалтай байхад маань ажлын байрны нөхцөл мэдээж нөлөөтэй. Нэг л мэдсэн чинь өрөөндөө ганцаараа эмэгтэй, бас ханиндаа хоолонд явах хүн олдохгүй болчихож. Нэг бодлын асуудалгүй мэт боловч, заримдаа ганцаардмаар ч юм шиг. Би өөрөө л нөхцөл байдлыг яаж харахаас хамаарах байх л даа.

.....Нөхрийн маань авч өгсөн, жил хагас найзалсан утсаа хаячлаа. Хаана хэний гарт, өөр утасны сэлбэг болох гээд байж байгаа бол доо. Хэрвээ дахин ашиглах гээд асаавал шууд мэдэх аппликэйшн суулгачихсан болохоор хүлээгээд л сууж байна даа. Ухаалаг утасгүй амьдрах аргагүй мэт санагдах. Гэтэл хэд хоног хуучин 3310 бариад явахад тархи амрах ч шиг.

.....Надад ямар нэг зорилго хэрэгтэй байна уу? Эсвэл ядаж тэр түргэн болоосой гэж хүсэн хүлээх үйл явдал. Тийм зүйлгүй бол өдөр хоног ямар ч утга учиргүй өнгөрөөд байх шиг. Өдөр тутам, хором бүрээ мэдэрч, амталж, аз жаргалыг түүнээс л олж авах хэрэгтэй гэж бодсон хирнээ хэрэгжүүлж чадахгүй л байна.

.....Би одоогийн ажлын байрандаа, энэ байгууллагад ажиллаж байгаадаа ямар их азтай хүн гэдгээ гүн ухаарах боллоо. Гадаадад цуг сурч байсан хүмүүсээ харсан ч, бусад байгууллагад, бусад ажлын байранд ажиллаж байгаа хүмүүсийг харсан ч тэр. Гэтэл энэ ажлаасаа болихыг хүсэх сэтгэл давхар надаас салдаггүй. Жаргалтай газар хүн тогтдоггүй гэдэг энэ үү? Эсвэл надад яг тохирсон өөр ажил байгаа юм болов уу? Тэр нь миний сэтгэлд 100% нийцсэн байлаа гэхэд орлого нь санаанд хүрэх болов уу? Энэ асуултуудын хариуг мэдэхийн тулд яах ёстой юм болоо?

..... Хүсэхэд хясах... Тусдаа гарах гэсэн хүсэл маань хүсэх тусам холдох юм. Тэрийг хаяад хүүхэд хүсэж эхэлсэн чинь бас олон уул даваатай тулаад уналаа. Хүсэл биелэх томьёо ёрөөсөө л "Эзэн хичээвэл заяа хичээнэ" гэсэн үгээр илэрхийлэгддэг л дээ. Би тэгэхээр хангалттай их хичээхгүй байна. Эсвэл хангалттай их сайн үйл хийхгүй байна. Нөгөө талаас, хүсэл бүхэн дорхноо биелээд байвал утгагүй. Бүх зүйл тэгш сайхан болох нь утгагүй. Жаргал зовлон тэнцвэртэй(balanced) байх ёстой. Хүүхэд ч өвдөөд, би ч өвдөөд байгаа нь ямар нэг учиртай л байгаа байх.

Ийм олон янзын бодол толгойд ээлжлэн эргэлдэнэ. Нэг хүн ингэж хэлсэн байна: "Чи таван минутын хугацаанд тархиндаа орж ирэх бодол бүрээ жагсаагаад бичих гээд оролдоорой л доо. Галзуу хүний өдрийн тэмдэглэл шиг л юм байх вий. Бидний зовлонгийн нэг шалтгаан энэ. Хүүхэд аз жаргалтай байдгийн шалтгаан нь олон юм боддоггүйнх." Үнэхээр л олон юм бодсондоо ядарчих үе бий шүү.

Ойрдоо...

Жаахан сүртэй гарчиг өгчив үү дээ. Ойрын үед бодож санасан, ухаарсан, мэдэрсэн зүйлсээ л бичье гэж бодлоо.

Амьдралыг маань орвонгоор нь эргүүлж ч мэдэх нэг явдал сая боллоо. Тэр явдал надад өөртөө, одоогийн амьдралдаа дүгнэлт хийх боломжийг өглөө. Хүн өдөр болгон ийм үнэлгээ, дүгнэлт хийгээд байж чаддаггүй шүү дээ. Тэгээд би гэдэг хүн дараах дүгнэлтүүдийг гаргалаа:
  
     1-рт: Нэгэн цагт олж аваад байсан өөртөө итгэлтэй, идэвхтэй байдлаа сэргээх хэрэгтэй юм байна. Өөртөө итгэлтэй байдал сэргэвэл ажлын бүтээмж дээшилнэ, сэтгэл санаа сэргэнэ, амьдрал илүү өнгөлөг, үр бүтээмж өндөртэй, дурсамжаар дүүрэн өнгөрөх болно.
     2-рт: Өөрийгөө хөгжүүлэхэд илүү цаг гаргая. Хүний хөгжлийг байнга урагшилж байдаг галт тэрэгтэй зүйрлэвэл би нэг зогсоол дээрээ зогссоор байгаа, эсвэл маш удаан салганан явж байгаа юм байна. Амьдралыг харах өнцөг маань, өөрийгөө үнэлэх үнэлэмж маань тэр хирээр тэлэх, өсөх ёстой.
     3-рт: "Хүүхдээ ямар хүн болгохыг хүснэ, өөрөө тэр хүнээ бол" гэдэг. Охиндоо бий болоосой гэсэн шинж чанаруудыг эхлээд өөртөө бий болгоё. Аймхай, зориг муутай, нүүрэмгий бус зэрэг зангуудыг нь өөрчлөх арга замуудыг судалъя. Хамгийн чухал нь магтаж, урам өгч байхаа мартахгүй байя.
     4-рт: Агаар салхинд гарах, байгальтай ойртох боломж бүрийг ашиглаж байя. Ямар их эрч хүч, цэнэг өгдөгийг энэ зун л мэдэрлээ. Салхи хацрыг илбэх, нар дулаанаар ээх, модод шуугих, өвс цэцэг алаглан өнгөө гайхуулах бүрт би ямар аз жаргалтай байгаагаа мэдэрдэг болсон.

Аяллаас төрсөн сэтгэгдэл

2 долоо хоног Тайланд улсад аялаад ирлээ.

Гэр бүлтэйгээ халуун орноор аялахсан гэсэн олон жилийн мөрөөдөл маань ингэж биелдэг юм байна. Амьдрал үнэхээр баян, бас гайхалтай юм. Хүний хүсэл мөрөөдөл үнэхээр биелдэг юм байна.

Гэхдээ хүсэл мөрөөдөл гэдэг зүйл бодит байдлаас хэзээд илүү амттай, илүү ер бусын байдаг ажээ. Амьдралын маань нэг том мөрөөдөл биелсэн атал яг төсөөлж байсан шиг ид шидийн мэдрэмж ховорхон төрж, төрсөн ч гэсэн бодит амьдралын аар саар асуудлуудтай холилдоод амт нь саарчихаад байлаа.

Нэг талаас хэвийн амьдралаасаа холдож, шинэ орчин, шинэ хүмүүс, шинэ мэдрэмжүүдээр хүрээлүүлж сэтгэлзүйн хувьд гайхалтай сайхан цэнэглэгдлээ. Нөгөө талаас боломжийг алдахгүйг хичээн цөөн хэдэн хоногтойгоо уралдан зүтгэснээс болж бие махбодийнхоо хэрийг хэтрүүлсэн бололтой. Эрүүл мэндийн асуудал, биеийн ядралыг эс тооцвол гайхалтай амралт боллоо.

Урьд нь Тайландад очихдоо хийж чадаагүй хэдэн зүйлээ амжуулав. Эмэгтэй хүн л болсон хойно улаа эргэж, мөнгөө дуустал дэлгүүрээр хэсэв. Олон сайхан дурсамж, олон сайхан гэрэл зурагтай л буцаж ирлээ дээ.

Наашаа ирэх өдөр болоход "Ингээд л буцах болчлоо гэж үү. Дахиад жаахан байхсан.." гэж өөрийн эрхгүй бодогдсон. Аажуу тайван, үзэж хармаар байгаа бүхнээ үзээд ирэхэд яг нэг сар хүрэлцэхээр санагдаж байв. Тэр тусмаа хүүхэдтэйгээ явсан тул салхинд туугдсан мэт яарч явах хэцүү байлаа.

Ирсэн хойноо Монголынхоо бараан, бухимдал дүүрэн амьдралыг хараад эрхгүй гуниг төрснийг нуух юун. Эх орон, элгэн саднаа санасан сэтгэлийг харийн дулаан агаар, хачин чамин зүйлс нь давж дараад болохгүй байлаа. Харин 3 дахь өдрөөс арай өөр байна шүү. Гэртээ байх тав тух, энгийн амьдралын тайван хэмнэл эрхгүй үгүйлэгдсэнийг мэдэрлээ. Бас харьд мэдрэгдэж байсан хачин таатай, сэргэг гоо мэдрэмж энд ирсэн хойно ч мэдрэгдээд байх нь таатай. Хэрвээ анзаарч чадвал Монголдоо ч тэр мэдрэмжийг олж мэдэрч болдог байх нь ээ янз нь. За ямар ч гэсэн орчноо өөрчилж шинэ соргогтой учирсны хүчинд элдэв зүйлийг бодож, амьдралдаа шинэлэг  гэгээ тусгаж чадлаа.

Одоо харин наашаа ниссэн өдөр толгойд буусан нэг сонин бодлоо бичье.

Бидний амьдрал хэвэнд цутгасан юм шиг нэг л янзаараа урссаар байдаг. Тийм л байх ёстой гэж бид бат итгэсэн байдаг. Гэтэл амьдрал арай өөр байж болдгийг би сая мэдэрлээ. Байнга аялж амьдарна ч гэж юу байхав, гэхдээ хүн  энэ богино амьдралаа яагаад өөрийн хүслээрээ, тааваараа өнгөрөөж болохгүй гэж? Барууныхны нэрлэдгээр jetsetter-ийн амьдралаар би бас яагаад амьдарч болохгүй гэж? Энэ баян тансаг амьдралд шунаж, эвдэрч байгаагийн шинж үү эсвэл сайн сайхан өөд тэмүүлж, эерэг өөрчлөлтийг хүссэн зөв тэмүүлэл үү?

Мэдээж аялж зугаалахад мөнгө хэрэгтэй, өндөр орлоготой байх хэрэгтэй. Өндөр орлогынхоо эх үүсвэрийг эхэлж олох хэрэгтэй. Эсвэл өдөр тутмын зардлаа багасгаж орлогоо зөв хуваарилах хэрэгтэй. Ер нь хүн гэдэг хүсэл мөрөөдлөөрөө жигүүрлэвэл хүршгүй оргил, биелэшгүй зүйл үгүй гэдэг. Надад байгаа их нөөц бололцоог би мэдэрдэг хирнээ ашигладаггүй. Ийм сайхан амьдралын төлөө дотоод чадамжаа ухаж дайчлах нь хамгийн оновчтой шийдэл биш үү?  Магадгүй энэ бодол миний аяллаас олж авсан хамгийн үнэтэй олз ч юм билүү??


Эцэст нь нэг ийм жагсаалт гаргахаар шийдлээ:

                         Гадаадад аялахдаа анхаарах зүйлс:

1. Биеэ сайн бэлдэх. Богино хугацаанд их зүйлийг амжуулахаа бодож хүчээ нөөцлөх, биеэ сайн амраасан байх.Очсон хойноо ч өвдөхгүйг хичээж биедээ хямгатай байх. Өөртөө тохиолдож болзошгүй өвчнүүдэд эм бэлдэж авч явах.

2. Явах газруудаа сайн судлах. Сая мэддэг газар луугаа явж байгаадаа найдаад, бас нутгийн танидаг хүмүүст найдаад зарим зүйлсийг дутуу үзсэндээ харамсал төрөөд байна. Үзэж харахаа л дутуу орхиж болдоггүй юм байна, эд барааг бол дутуу авсан ч дараа нь хүнд захиад ч болов авчихна шүү дээ.

3.
.
.
.(бодож байгаад дараа гүйцээнээ)

Сэтгэл гэж юу юм бол?

"Хүн бол сэтгэлийн амьтан" гэж ярьдаг. БИЕ, СЭТГЭЛ САНАА хоёр салшгүй холбоотой байдаг. СЭТГЭЛ нь өвдөхөд БИЕ нь дагаж өвддөг, харин БИЕ өвдөх бүрт СЭТГЭЛ өвдөөд байдаггүй. Бас БИЕийн зовлонгоос СЭТГЭЛийн зовлон хэцүү гэж ярьдаг--------> Энэ бүхнээс дүгнэхэд СЭТГЭЛ гээч нь БИЕнээсээ илүү чухал зүйл болох гээд байнаа даа?

Ер нь СЭТГЭЛ гэж яг юу юм бол оо? Хүн бүр л өөр өөрөөр тодорхойлох байх. Би жаахан шашны өнцгөөс харсан тайлбар олчихоод байгаа. Хүн махан бие, сүнсэн бие гэж 2 биетэй байдаг гэдэгт би итгэдэг. Махан бие нь үхэхэд сүнсэн бие нь там, диваажингийн аль нэгэн рүү явах юмуу дахин өөр биед орж шинэ төрлөө олдог гэдэгт ч итгэдэг. Энэ тайлбар нь хэдийгээр шашны мухар сүсэг гэж зарим хүнд харагдаж болох ч шинжлэх ухаан ямар ч байсан сүнс байдаг гэдгийг хүлээн зөвшөөрчихөөд байгаа шүү дээ.

Тэгээд энэ өнцгөөс нь харахаар СЭТГЭЛ гэдэг нь хүний СҮНСэн биеийн нэг хэсэг бөгөөд түүний цээжин хэсэгт оршиж байдаг гэж нэг эх сурвалжаас уншлаа. Үнэхээр тийм бол СЭТГЭЛ нь СҮНС-ний нэг эрхтэн гэж хэлж болох нь. СҮНСэн биений маань зүрх нь ч байж болох юм.

Үргэлжлэл бий...

Өөрийгөө хөгжүүлэх -1

   Анзаараад байхад сэтгэл санаа тавгүй үедээ л блогоо санаад бусад үед мартчихдаг юм байнаа би. (Сэтгэл тавгүйрхэх гэснээс ойрдоо бухимдалтай үе бас байсаан, гэхдээ блогноос өөр арга хэмжээ аваад байж л дээ.) Сая харин өөр хүний блог уншиж байгаад ер нь санаанд буусан болгоноо бичээд нэг үзий гэж бодлоо.
 

   Сүүлийн үед/магадгүй хүүхэдтэй болсноосоо хойш ч юмуу?/ тодорхой нэг сэдвийг гүнзгийрүүлэн судалж, ухаж төнхөх дуртай болчихлоо. Заримдаа бүр өөрийгөө ядартал нэг юман дээрээ эргэлдчихнэ. Бодол хүнийг их ядраадаг, сэтгэл санааг савлуулах их хүчтэй нөлөөтэй болохыг мэдэж авлаа, одоо анхааралтай байнаа.

   Ойрдоо харин их чухал сэдэв сонгоод авах шиг боллоо. Сэтгэл санаагаа яаж удирдах, яаж үргэлж жаргалтай, өөдрөг, эрч хүчтэй байдлаа хадгалах тухай. Нэг үгээр "Өөрийгөө хөгжүүлэх" гэж нэрлэмээр юм уу? Олон жилийн өмнө яг энэ сэдвээр би яг ингэж идэвхтэй судлаад, баахан дагаж мөрдөх жагсаалтууд гаргаад, тэрнийхээ дагуу хичээллэсэн юм даг. Тэгээд маш их үр дүнд хүрснээ санаж байна. Тэр үед хүн өөрийгөө яаж л бол яаж өөрчилж болдог юм байна, би хүсвэл ямар ч амжилтанд хүрч, юуг ч хийж бүтээж чадах юм байна гэж итгэсэн юм даг. Би өөрийнхөө дотор асар их хүч чадал байгааг олж харсан.

   Гэтэл хүрсэн жаахан амжилтдаа цадаад, хичээл чармайлтаа зогсоосноос эргээд хуучин хэвэндээ орж байгаагаа анзаарсан. Өөртөө суулгасан үзэл бодлууд маань эргээд замхарч, дасгалжуулсан байсан зан төлөв, дадал зуршлууд маань сулран арилж эхэлсэн. Тэр үед өөртэйгөө ажиллах боломж муутай байсан тул тэгээд орхисон юм даг.

   Харин одоо тэрийгээ эргээн сэргээж байгаадаа баяртай байна. Одоо яг онолоо боловсруулах явцдаа байгаа тул тодорхой бичихээ азная.
      - Эхний шатанд онолуудаа боловсруулна.
      - Дараагийн шатанд тэдгээрийнхээ дагуу арга хэмжээнүүд авч хэрэгжүүлнэ.
      - Тэгээд гарч байгаа үр дүнгүүдээ ажиглана, үнэлж дүгнэнэ, шаардлагатай бол засвар оруулна. Энэ бүгдийг эмх цэгцэнд оруулсан хойноо блогдоо оруулнаа.

   Одоо харин энийг уншиж байгаа танд нэг хүсэлт байна. Би анх энэ блогийг зөвхөн өөртөө зориулж, бодол санаагаа цэгцлэхийн тулд бичиж эхэлсэн юм. Гэтэл зөвхөн бичих биш, бусадтай санаа бодлоо хуваалцах нь илүү чухал гэдгийг ухаарлаа. Хэрвээ та энийг уншаад саналаа хуваалцмаар, зөвлөлдмөөр, зөвлөгөө өгмөөр санагдвал коммент бичээрэй гэж хүсье. Танихгүй хирнээ адилхан сонирхол, үзэл бодол, амьдралын хэв маягтай хүмүүстэй блогоор дамжуулан танилцаж, санаа бодол, туршлагаа солилцох таатай биш гэж үү?

Сэтгэлээ чагнахуй-3

  Олоон жилийн өмнө харь улсад удаан хугацаагаар сурч билээ. Хэдий хүсэн мөрөөдөж, зорьж очсон ч гэлээ дөнгөж 20 хүрсэн насандаа, анх удаа эцэг эхээсээ холдон олон жил амьдарсан нь сэтгэл зүйд маань маш хүндээр тусч билээ.

Сэтгэл гутрал, бухимдал (англиар depression) гэх сэтгэлзүйн өөрчлөлтөнд орсоноо явцын дунд мэдсэн сэн. Тэр үед мэдэрч байсан дааж давшгүй их гуниг гутрал, сэтгэлийн хоосролыг үгээр илэрхийлэхэд бэрх юм. Гэхдээ тэр бүхнийг давж гарсандаа би баярладаг. Тэр явдлын ачаар би өөрийгөө таньж мэдсэн, өөрийн сэтгэлзүйн онцлог, хир хязгаараа мэдэж авсан. Мөн аливааг давж гарах сэтгэлийн тэнхээтэйгээ олж мэдсэн нь хамгийн чухал.

Сүүлийн хэд хоногуудад яг тэр үеийнх шиг мэдрэмжүүд төрөх боллоо. Гэнэт ямар нэг шалтгаангүйгээр сэтгэлээр унаж, амьдрал бүхэлдээ саарал, уйтгартай болж... юу ч хийсэн сонирхолгүй мэт, хэнтэй ярьж, юу хийвэл дээрдэх бол гэж бодон орох байх газраа олж ядах...

Юм бүхэн учир шалтгаантай байдаг даа... би яагаад ингээд байнаа?...

Ер нь бухимдсан үедээ эгч дүү, найз нартаа яриад л тайвширчихдаг сан. Гэтэл энэ удаад бүгдэнтэй нь яриад ч нэмэр алга. Блогтоо бичвэл яадаг юм бол...

Энэ лав Өлзийтөгсийн номноос болсон дог оо. "Хотын үлгэрүүд" гэдэг номыг нь уншиж эхэлсэн юм. Юм болгоны учир шалтгаан, үр дагаварыг гярхай ажиглаж, гүнзгий шүүн тунгааж, төсөөлөн бодож явдаг болох нь зохиолоос нь илэрхий. Яг тэр хэмнэлд нь би өөрөө автаж эхэлсэн юм шигээ. Амьдрал, үхэл, хайр, гэр бүл гээд том сэдвүүдээр зогсохгүй навч, гар, ширээ гэх мэт чухал бус санагдах зүйлсийг ч өлгөн авч, тэдгээрийн талаар эргэцүүлэн, этгээд сонин дүгнэлтүүдийг гаргасан байх юм. "Насандаа ахадсан олон зүйлийг бодож, шаналж, гуниж явдаг, нэг бодлын бусад эмэгтэйчүүдийг бодвол би их азгүй хүн" гэж Өлзийтөгс өөрийгөө хэлсэн байсанчлан яруу найрагч, зохиолч хүний сэтгэл дотор яг тийм байнгын салхи шуургатай, тогтворгүй, хуйсагнасан байдал оршиж байдаг бололтой. Би өөрөө их эмзэг мэдрэмтгий сэтгэлзүйтэй хүн тул тэр байдлыг өөртөө тусгаж аваад байна уу даа. Одоо айгаад дахиж номыг нь уншихгүй байгаа. Тэгээд аль болох бага юм бодож, сэтгэлээр унаж эхэлвэл өөр зүйл хийн өөрийгөө сатааруулж, гунигтай байдлаа тоож анзаараад байлгүй, бас арилгах гээд хичээгээд байлгүй, арилж үгүй болтол нь зүгээр зөнд нь орхих хэрэгтэй болохыг мэдээд байгаа.

Би ганцаараа ийм юм болов уу, надтай адилхан хүн байдаг болов уу?

Ном уншаад сүрхий ухаажаад, өөдрөг жавхаалаг болчихлоо гэсэн чинь бүр эсрэгээрээ эргэх шив. Миний уншсан номонд учир байв уу, эсвэл надад учир байв уу?