Сэтгэлээ чагнахуй-3

  Олоон жилийн өмнө харь улсад удаан хугацаагаар сурч билээ. Хэдий хүсэн мөрөөдөж, зорьж очсон ч гэлээ дөнгөж 20 хүрсэн насандаа, анх удаа эцэг эхээсээ холдон олон жил амьдарсан нь сэтгэл зүйд маань маш хүндээр тусч билээ.

Сэтгэл гутрал, бухимдал (англиар depression) гэх сэтгэлзүйн өөрчлөлтөнд орсоноо явцын дунд мэдсэн сэн. Тэр үед мэдэрч байсан дааж давшгүй их гуниг гутрал, сэтгэлийн хоосролыг үгээр илэрхийлэхэд бэрх юм. Гэхдээ тэр бүхнийг давж гарсандаа би баярладаг. Тэр явдлын ачаар би өөрийгөө таньж мэдсэн, өөрийн сэтгэлзүйн онцлог, хир хязгаараа мэдэж авсан. Мөн аливааг давж гарах сэтгэлийн тэнхээтэйгээ олж мэдсэн нь хамгийн чухал.

Сүүлийн хэд хоногуудад яг тэр үеийнх шиг мэдрэмжүүд төрөх боллоо. Гэнэт ямар нэг шалтгаангүйгээр сэтгэлээр унаж, амьдрал бүхэлдээ саарал, уйтгартай болж... юу ч хийсэн сонирхолгүй мэт, хэнтэй ярьж, юу хийвэл дээрдэх бол гэж бодон орох байх газраа олж ядах...

Юм бүхэн учир шалтгаантай байдаг даа... би яагаад ингээд байнаа?...

Ер нь бухимдсан үедээ эгч дүү, найз нартаа яриад л тайвширчихдаг сан. Гэтэл энэ удаад бүгдэнтэй нь яриад ч нэмэр алга. Блогтоо бичвэл яадаг юм бол...

Энэ лав Өлзийтөгсийн номноос болсон дог оо. "Хотын үлгэрүүд" гэдэг номыг нь уншиж эхэлсэн юм. Юм болгоны учир шалтгаан, үр дагаварыг гярхай ажиглаж, гүнзгий шүүн тунгааж, төсөөлөн бодож явдаг болох нь зохиолоос нь илэрхий. Яг тэр хэмнэлд нь би өөрөө автаж эхэлсэн юм шигээ. Амьдрал, үхэл, хайр, гэр бүл гээд том сэдвүүдээр зогсохгүй навч, гар, ширээ гэх мэт чухал бус санагдах зүйлсийг ч өлгөн авч, тэдгээрийн талаар эргэцүүлэн, этгээд сонин дүгнэлтүүдийг гаргасан байх юм. "Насандаа ахадсан олон зүйлийг бодож, шаналж, гуниж явдаг, нэг бодлын бусад эмэгтэйчүүдийг бодвол би их азгүй хүн" гэж Өлзийтөгс өөрийгөө хэлсэн байсанчлан яруу найрагч, зохиолч хүний сэтгэл дотор яг тийм байнгын салхи шуургатай, тогтворгүй, хуйсагнасан байдал оршиж байдаг бололтой. Би өөрөө их эмзэг мэдрэмтгий сэтгэлзүйтэй хүн тул тэр байдлыг өөртөө тусгаж аваад байна уу даа. Одоо айгаад дахиж номыг нь уншихгүй байгаа. Тэгээд аль болох бага юм бодож, сэтгэлээр унаж эхэлвэл өөр зүйл хийн өөрийгөө сатааруулж, гунигтай байдлаа тоож анзаараад байлгүй, бас арилгах гээд хичээгээд байлгүй, арилж үгүй болтол нь зүгээр зөнд нь орхих хэрэгтэй болохыг мэдээд байгаа.

Би ганцаараа ийм юм болов уу, надтай адилхан хүн байдаг болов уу?

Ном уншаад сүрхий ухаажаад, өөдрөг жавхаалаг болчихлоо гэсэн чинь бүр эсрэгээрээ эргэх шив. Миний уншсан номонд учир байв уу, эсвэл надад учир байв уу?